ಬಾಹ್ಯ ರೂಪ

ಹಿಂದೆ ಹುಡುಗರು `` ಈ ಹುಡುಗಿ ಚನ್ನಾಗಿಲ್ಲ, ಕಪ್ಪಗಿದ್ದಾಳೆ, ಕುಳ್ಳಗಿದ್ದಾಳೆ.. '' ಹೀಗೆ ಏನೇನೋ ನೆಪ ಒಡ್ಡಿ ಮದುವೆಯಾಗಲು ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.

ಅದಕ್ಕೂ ಹಿಂದೆ ಹುಡುಗಿಯರಿಂದ ಹಾಡು ಹೇಳಿಸಿ , ಪುಸ್ತಕ ಓದಿಸಿ, ಅವರ ಕೈಕಾಲು ಊನವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಖಾತ್ರಿ ಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಲಲು ನಡೆದಾಡಿಸಿ, ಕಣ್ಣು ಕಾಣ್ತದ ಇಲ್ಲವ ಎಂದು ಪರೀಕ್ಷಿಸಲಿಕ್ಕಾಗಿ ಸೂಜಿಗೆ ದಾರ ಪೋಣಿಸಲು ಹೇಳಿ ನಂತರ  ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಒಪ್ಪುತ್ತಿದ್ದರಂತೆ!!

 ಈಗ ಆ ಸರದಿ ಹುಡುಗಿಯರದ್ದಾಗಿದೆ.. ಅವರು ಚಿಕ್ಕ ಚಿಕ್ಕ ಕಾರಣಗಳಿಗೆ ಹುಡುಗರನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುವುದು ನೋಡಿದಾಗ ``ಇದಂತೂ ಅತಿ..'' ಅನಿಸುತ್ತದೆ..

ಅಲ್ಲವೆ?

 ಯಾಕೆ ಜನರು ಅನಿತ್ಯವೂ ಅಶಾಶ್ವತವೂ ಆದ ಬಾಹ್ಯ ರೂಪಕ್ಕೆ ಇಷ್ಟೊಂದು  ಪ್ರಾಮುಖ್ಯ ಕೊಡುತ್ತಾರೆ?

 ನಾವು ಸುಂದರವಾಗಿದ್ದೇವೆಂದು ಮೆರೆಯುವುದೂ, ಇಲ್ಲವೇ ಚನ್ನಾಗಿಲ್ಲವೆಂದು ಕೊರಗುವುದು ಎರಡೂ ಅರ್ಥಹೀನ ಎಂದು ನನ್ನ ನಂಬಿಕೆ..  ಯಾಕೆಣ್ದರೆ ನಮ್ಮ ರೂಪ ಅದು ಹೇಗೇ ಇರಲಿ ಅದಕ್ಕೆ  ನಾವು ಹೊಣೆಯಲ್ಲ..  ದೈವಸೃಷ್ಠಿಯಾದ ಈ ದೇಹವನ್ನು ಅದು ಹೇಗಿದೆಯೋ ಹಾಗೇ ಗೌರವಿಸಬೇಕು,,

 `ಶರೀರಮಾಧ್ಯಂ ಖಲು ಧರ್ಮ ಸಾಧನಂ..' ಎಂಬಂತೆ ಅದನ್ನು ಜೋಪಾನವಾಗಿ, ರೋಗಗಳಿಗೆ ಬಲಿಯಾಗದಂತೆ ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡು, ಅದು ಸತ್ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಸಮರ್ಥವಾಗಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂಬುದು ನನ್ನ ನಂಬಿಕೆ...

ಅಲ್ಲವೆ?